Goście: Dariusz Brzostek, Wojtek Ziemilski
Godzina: 18.00
Prowadzenie: Michał Libera
„Tylko mój głos i oczywiście moje usta”. Zresztą więcej niż same usta – Henri Chopin zrobił wiele, aby najbardziej niematerialny sposób generowania dźwięku przywrócić ciału: wargom, zębom, językowi, krtani. Tytuł jednego z utworów, „Le Corps Est Une Usine À Sons”, znakomicie oddaje bodaj najważniejszy aspekt jego pracy – ciało nie jest posłusznym narzędziem wykonywania muzyki, ale nieokiełznanym kombinatem sonorystycznym. Jego sztuka znajdująca się na pograniczu poezji konkretnej i muzyki noise, pełna dzikich i bezwstydnych odgłosów kwestionuje nie tylko możliwości języka muzycznego, ale języka w ogóle. W imię czego?
Na drugim (choć pierwszym) spotkaniu z cyklu „Krew na liściach. Muzyka jako teoria społeczna” będziemy rozmawiać o znaczeniu tego gestu w muzyce i sztukach performatywnych. A może ciało bywa performatywne także w muzyce? Czy przyjmuje w tych dziedzinach różne funkcje? Czy wręcz przeciwnie – podważa samo pojęcie funkcji? Kiedy i w jaki sposób przyjmuje charakter polemiczny? I czy mogłoby się ono stać tak bardzo samoistne bez technologii?
Nagranie:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz