Goście: Sebastian Cichocki, Michał Mendyk, Monika Pasiecznik, Tomek Saciłowski
Miejsce: Zachęta [Sala multimedialna]
Prowadzenie: Michał Libera
Czas: 18.00
Od Arnolda Schönberga do Matthieu Saladina; od Corneliusa Cardew do grupy Rano. Czyli: od demokratyzacji dźwięków przez dodekafonię do traktowania wartości ropy i złota jako partytury określającej zmieniające się co minutę częstotliwości dźwięków; od wyjścia z filharmonii na wiejskie ulice do opuszczenia galerii na rzecz spontanicznych koncertów w Hard Rock Cafe: czym jest muzyka krytyczna w XX wieku? Czy jej postępowość sto lat po Schönbergu obrócona została w populizm? Czy raczej w idiosynkrazje i miejskie legendy?
Co to znaczy, że muzyka jest postępowa? To bodaj najczęściej zadawane bądź domniemywane pytanie, kiedy mówi się o muzyce zaangażowanej czy politycznej. Zawdzięczamy to m.in. słynnej „Filozofii nowej muzyki” Adorno, w której przedstawił on dwa modele muzyki politycznej: konserwatywny Strawińskiego i postępowy Schönberga. Ten drugi, jego zdaniem, był pierwszym kompozytorem krytycznym XX wieku – takim, w którego pracach zawarte zostały zarówno pewna diagnoza socjologiczna jak i projekt zmiany. Diagnoza i zmiana są jednak także wątkami powracającymi w polskiej sztuce krytycznej. Czy da się między nimi ustalić bardziej ścisły związek? Wspólne mianowniki? A może obok „sztuki krytycznej” istnieje coś takiego jak „muzyka krytyczna”? Nie tylko w takich warunkach, w jakich wyobrażał ją sobie Schönberg – być może więcej dyskusji wokół zaangażowania społecznego muzyki wywołały nie tyle eksperymenty ze skalami muzycznymi, co zmiana miejsc jej prezentacji. Kiedy w 1971 roku Cardew krzyczał podczas jednego z performensów Scratch Orchestra, iż jest profesorem Królewskiej Akademii Muzyki narażał się na wyrzucenie ze stanowiska. Ale także przenosił awangardową ideę zaangażowania społecznego do zupełnie innego kontekstu weryfikacji tych zamierzeń. Jak weryfikowane są one dzisiaj? Czy stanowią wcielenie muzyki krytycznej? A może postępowej?
W związku ze zbiegiem wielu okoliczności, ostatnie spotkanie z cyklu „Krew na liściach. Muzyka jako teoria społeczna” będzie również pierwszym spotkaniem w tymże cyklu. Będzie to okazja do podsumowania, ale także ponownego otwarcia. Czy po tych kilku miesiącach wiemy więcej? Czy odpowiedzi na pytania o społeczne aspekty muzyki są łatwiejsze? Czy powtarzające się wątki dominują nad specyfiką każdego z tematów z osobna? Tematy te będą się przewijały przez dyskusję w gronie szerszym niż zwykle – Sebastian Cichocki i Monika Pasiecznik będą krążyli wokół postępowości muzyki i sztuki krytycznej; Michał Mendyk i Tomek Saciłowski wokół ich populizmu, wychodzeniu poza mury instytucji, w ramach których przyzwyczailiśmy się ich doświadczać.
Sebastian Cichocki: kurator, krytyk sztuki, pracownik Muzeum Sztuki Nowoczesnej, wcześniej bytomskiej Kroniki.
Michał Mendyk: dziennikarz i krytyk skupiony na muzyce współczesnej, współpracownik Polskiego Radia i „Dziennika”.
Monika Pasiecznik: dziennikarka i kuratorka muzyczna, współpracownik Drugiego Programu Polskiego Radia, publikowała m.in. w Odrze i Glissandzie.
Tomek Saciłowski: artysta, wydawca i autor pisma Trzaskopisma, członek zespołu Rano, który występuje z zaskoczenia w przestrzeniach miejskich
Nagranie:
Manuela Bojadzijev: socjolożka i aktywistka dźwiękowa, członkini kolektywu Ultra Red, który łączy w swych działaniach muzykę, nagrania terenowe i teorię społeczną.
Na szóstym spotkaniu z cyklu „Krew na liściach” o płycie Negativland a także swoich własnych doświadczeniach opowiadać będą Jacek Staniszewski oraz członkowie kolektywu The Evolution Control Comittee – Trademark G. i Christy Brand. Jak działać w świecie, w którym subwersja ma już swoją własną tradycję? Jak zmieniło się jej oblicze po definitywnym końcu lat 90.? Czy okazała się nieskuteczna? Dlatego, że podważała same założenia „skuteczności” czy raczej dlatego, że jej metody nie były dobrze skrojone na takiego wroga? Czy wręcz przeciwnie – szereg mocno skrywanych i nigdy nie sformułowanych na serio postulatów całkiem realnie zostało spełnionych? A może jeszcze inaczej – może nadal trwa i ma się dobrze?
Jacek Staniszewski: eksperymentujący muzyk elektroniczny, założyciel multimedialnego kolektywu oraz pisma internetowego Neurobot oraz CDR-owego wydawnictwa płytowego Polycephal. Krytyk muzyczny, dziennikarz piszący o kulturze a przede wszystkim o muzyce. Publikował m.in. we Fluidzie, Aktiviście i Piktogramie. Występując pod pseudonimem Facial Index daje turntablistyczne koncerty, podczas których nie skreczuje, ani nie robi sztuczek w hip-hopowym stylu, lecz w nietypowy, pełen brawury sposób miesza i łączy ze sobą odległe ze sobą stylistycznie nagrania, co często daje zaskakującą, kolażową mieszankę.
Nagranie:
Rozwinięcie:
Zakończenie:
